PPWR-rapportage: Front-end en back-end uitgelegd door NVC

‘Aan de voorkant, het front end, gaat het erom dat je verpakking de Europese markt op mag’, zei Crowe. ‘Aan de achterkant, het back end, rapporteer je per lidstaat hoeveel je op de markt hebt gezet en draag je bij aan inzameling en verwerking.’

Wat is front end rapportage

Front end rapportage speelt vóórdat een verpakking afval wordt. Het gaat om het voldoen aan de Europese duurzaamheidseisen van de PPWR. Daarvoor is per verpakking een ‘declaration of conformity’ (DoC) vereist, met een verklaringsblad en een technische onderbouwing.
‘Elke verpakking die je op de EU-markt brengt, moet aan de duurzaamheidsvereisten voldoen én dat moet je kunnen aantonen’, aldus Crowe. ‘De DoC verklaart welke eisen van toepassing zijn en hoe je daaraan voldoet. De technische Documentatie bevat de onderbouwing, zoals testrapporten, gebruikte normen en de beschrijving van de verpakking.’
Onder de artikelen 5–12 vallen onder meer eisen aan gevaarlijke stoffen, recycleerbaarheid, gerecycled kunststof, composteerbaarheid, minimalisatie, hergebruik en etikettering. Nieuw is dat de Europese Commissie per verpakkingscategorie design-for-recycling-richtlijnen opstelt. Daaruit volgt een score voor recycleerbaarheid, die ook bepalend wordt voor EPR-tarieven.

Helen Crowe, manager information services bij NVC.

Wat is back end rapportage

Back end rapportage vindt plaats op lidstaatniveau binnen de kaders van uitgebreide producentenverantwoordelijkheid (EPR). Bedrijven melden daar de gewichten of aantallen verpakkingen die zij in een specifieke lidstaat op de markt brengen en betalen de bijbehorende kosten.
‘Formeel blijft die lidstaatrapportage bestaan’, zei Crowe. ‘Het verschil is dat de basis voor tariefmodulatie en definities meer vanuit het front end wordt geharmoniseerd. Lidstaten moeten bovendien producentenregisters opzetten met geharmoniseerde eisen.’
De front end verantwoordelijke partij kan een andere zijn dan de back end rapportageplichtige. ‘De “manufacturer” is degene die de verpakking voor het eerst op de EU-markt brengt. De “producer” in EPR-zin is de partij die rapporteert in een lidstaat. Dat kan ook een importeur of distributeur zijn, zolang die daar gevestigd is of een gemachtigd vertegenwoordiger heeft.’

Voorbeeld: een PET-fles voor chocoladedrank

Een producent in Nederland brengt een PET-fles van 250 ml op de markt, verkocht in Nederland, Duitsland en Frankrijk.
Front end: vóór marktintroductie maakt de producent een DoC voor deze specifieke verpakking. Daarin staan onder meer het unieke verpakkings-id, bedrijfsgegevens, de relevante PPWR-artikelen en de ondertekening. De technische Documentatie bevat testrapporten, materiaalbeschrijvingen, een beoordeling van recycleerbaarheid en eventuele claims over gerecycled materiaal of composteerbaarheid.
‘Die DoC moet actueel zijn en op verzoek binnen tien dagen aan de toezichthouder kunnen worden verstrekt’, benadrukte Crowe. ‘De PPWR zegt niet hoe vaak je moet updaten, maar continuïteit is wel de norm.’
Back end: zodra de fles in meerdere landen wordt verkocht, moet per lidstaat worden gerapporteerd hoeveel gewicht of eenheden op de markt zijn gebracht. De rapportages en afdrachten lopen via de EPR-organisaties van die landen. De DoC blijft hetzelfde, maar de rapportages verschillen per lidstaat.
‘Het front end gaat over “wat” je op de markt brengt en of dat voldoet’, vatte Crowe samen. ‘Het back end gaat over “hoeveel” en “waar”. Als je het front end dossier op orde hebt, heb je in principe de gegevens die je achteraf nodig hebt.’

Wie doet wat in de keten

De PPWR legt verplichtingen vast voor verschillende schakels in de keten. Leveranciers van verpakkingsmaterialen moeten informatie aanleveren aan de fabrikant die de DoC opstelt. Vertrouwelijkheid blijft daarbij een aandachtspunt.
‘Klanten vragen soms zeer gedetailleerde verklaringen die leveranciers vanwege vertrouwelijkheid niet willen geven’, zei Crowe. ‘De PPWR kan helpen omdat rollen en verplichtingen duidelijker zijn, maar het blijft belangrijk om ketenafspraken te maken over welke gegevens nodig zijn en in welke vorm.’

Wat vraagt dit van bedrijven

Bedrijven doen er goed aan hun verpakkingsdossier te baseren op de DoC-structuur: één verklaringsblad per verpakking, met centrale opslag van technische bewijsstukken die bruikbaar zijn voor meerdere markten. Denk aan testrapporten, materiaalbeschrijvingen en beoordelingen van recycleerbaarheid volgens Europese richtlijnen.
‘Je wilt kunnen aantonen wat je claimt en onderdelen opnieuw kunnen gebruiken voor varianten’, zei Crowe. ‘Idealiter kun je op basis van je data met één druk op de knop een actuele DoC genereren en aanleveren in de gewenste taal.’

Kort samengevat

Front end: voldoen aan duurzaamheidseisen, vastgelegd in een DoC met technische onderbouwing en harmonisatie van ontwerp- en etiketteringsregels.
Back end: rapportage per lidstaat over hoeveelheden en EPR-afdrachten, met producentenregisters en uniforme criteria.
‘Richt je proces op de voorkant’, besloot Crowe. ‘Als je daar de Documentatie op orde hebt, volgt de achterkant met minder frictie. Dat is het doel van de harmonisatie.’

www.nvc.nl